FDM - poznaj metodę fizjoterapeutyczną modelu odkształceń powięzi

Koncepcja FDM (ang. Fascial Distortion Model, Model Odkształceń Powięzi) jest podejściem anatomicznym, w którym uznaje się, że etiologia niemal każdego urazu mięśniowo-szkieletowego (a także wielu problemów neurologicznych i ogólnozdrowotnych) leży co najmniej w jednej z sześciu konkretnych zmian patologicznych w tkance łącznej organizmu (pasma powięziowe, więzadła, ścięgna, troczki, rozcięgna itp.).

Model FDM pozwala na uderzająco skuteczne leczenie manipulacyjne różnych schorzeń, takich jak naciągnięte mięśnie, złamania i zamrożone barki, gdzie wyniki są obiektywne, oczywiste, mierzalne i natychmiastowe (Typaldos 2002).

Historia powstania FDM – Modelu Odkształceń Powięziowych

Okoliczności i powody powstania FDM (Model Odkształceń Powięziowych) najlepiej charakteryzuje wypowiedź długoletniej asystentki dr. Typaldosa- Marjorie Kasten (która wspomina przeczytanego maila doktora, do jednego z zainteresowanych osób metodą):

„Zarówno sam model FDM jak i związana z nim praktyka kształtowały się przez długi czas pod wpływem wielu czynników, między innymi na podstawie sekcji zwłok, oraz co najistotniejsze, pod wpływem zdobytego na oddziale ratunkowym doświadczenia klinicznego w postaci tysięcy pacjentów, u których obrażenia anatomiczne były świeże, a od uszkodzenia nie minęło dość dużo czasu, by powstały odkształcenia wtórne”.

FDM (ang. Fascial Distortion Model, Model Odkształceń Powięzi) stanowi próbę ujednolicenia przez Typaldosa zdobytej wiedzy z zakresu ortopedii i osteopatii w celu korygowania patologicznej deformacji powięzi, która jest odpowiedzialna (według modelu) za występowanie bólu i ograniczeń zakresu ruchu w ciele ludzkim. Model Odkształceń Powięzi jest ostatecznie obowiązującą nazwą koncepcji leczniczej wykorzystywanej w terapii manualnej przez osteopatów, fizjoterapeutów oraz lekarzy. Twórca metody lekarz i osteopata Stephen Typaldos (25.03.1957 – 28.03.2006) wcześniej proponował dwa inne określenia takie jak Medycyna Ortopatyczna oraz Medycyna Odkształceń Powięziowych, jednakże wyżej wymienione nazwy nie przyjęły się w świecie medycznym.

W 1991 roku Typaldos odkrył pierwsze pasmo spustowe dzięki swojej pacjentce, która naprowadziła go i dała mu wytyczne postępowania podczas terapii. Owa pacjentka cierpiała z powodu ciągnącego bólu wzdłuż kręgosłupa. Doktor nie wiedział jak pacjentce pomóc i nawet chciał odesłać ją do domu, jednakże w wyniku próśb o pomoc, uległ. Kobieta poprosiła lekarza by mocno przycisnął palcem w obszarze bólu i podążył wzdłuż kręgosłupa do czaszki, zgodnie z przebiegiem bólu. Ku zdziwieniu Typaldosa kobieta oznajmiła, że dyskomfort ustąpił.

Ten epizod zapoczątkował doszukiwanie się przyczyny bólu o podobnych objawach klinicznych i w końcowym rezultacie doprowadził do odkrycia pierwszego odkształcenia powięzi– pasma spustowego (TB: Trggerband). W tym samym roku zostało opisane kolejne odkształcenie, przepuklinowego punktu spustowego (HTP: Herniated triggerpoint), z kolei rok później odkształcenie ciągłości (CD: Continuum Distortion).

Od 1993–1995 roku kolejne odkształcenie złożeniowe (FD: Folding Distortion), odkształcenie cylindryczne (CyD: Cylinder Distortion) i fiksacji tektonicznej (TF: Tectonic Fixation). Do odkrycia odkształceń (jak sam autor wspomina) przyczyniła się posada na Oddziale Ratunkowym w Teksasie (1992–1995) i badania na zwłokach.

Od 1995 roku dr Typaldos rozwijał techniki korygujące odkształcenia. W międzyczasie wygłaszał liczne seminaria i szkolenia. W 1996 roku została wydana pierwsza książka dotycząca Modelu Odkształceń Powięziowych pod tytułem Orthopatic Medicine: The Unification of Orthopedics with Osteopathy Through the Fascial Distortion Model („Medycyna ortopatyczna: unifikacja ortopedii i osteopatii poprzez Model Dystorsji Powięziowych – FDM”). W 1997 roku wygłosił dwa seminaria w Wiedeńskiej Szkole Osteopatii w Austrii. Na drugim seminarium poznał dr Georga Harrera. Austriak bezpośrednio uczył się w Stanach Zjednoczonych od doktora. Typaldos nominował go na nauczyciela Modelu i Metody leczenia Odkształceń Powięziowych w Europie (około 2002 roku). W 1998 roku dr Typaldos wyłożył pierwszy raz zasady i zastosowanie modelu przed azjatyckimi słuchaczami w Japonii.

W 2001 roku odbyło się Pierwsze Międzynarodowe Sympozjum FDM. Na tym wydarzeniu dr Typaldos poznał Keisuko Tanake, FDMO. Tanaka jest kolejnym spadkobiercą metody, którą posiadł od samego mistrza. Od 2001 roku bardzo często bywał w Stanach na praktykach u dr Typaldosa. W 2004 roku został nominowany przez Typaldosa, Osteopatą FDM (FDMO). Tanaka jest główną postacią związaną z FDM w Azji, jest prezesem Globalnej Organizacji. W 2002 roku powstała ostatnia książka napisana przez Typaldosa pod tytułem „FDM – Clinical and Theoretical Application of the Fascial Distortion Model within the Practice of Medicine and Surgery” („FDM: kliniczne i teoretyczne zastosowania Modelu Dystorsji Powięziowych w praktyce medycznej i chirurgicznej”). W lutym 2004 roku Typaldos trafił na Alaskę gdzie przeprowadził pierwsze szkolenie. 28 Marca 2006 roku dr Typaldos zmarł na skutek zawału serca.

W 2017 roku została założona Globalna Organizacja FDM, w której są zrzeszone organizacje z: Europy (EFDMA), Stanów Zjednoczonych (AFDMA), Azji (FAA) oraz Afryki (AFDMS). Wszystkie organizacje odpowiadają za szkolenie zgodne z wytycznymi dr Typaldosa.

Odkształcenia powięzi w modelu FDM

Koncepcja FDM (ang. Fascial Distortion Model, Model Odkształceń Powięzi) jest podejściem anatomicznym, w którym uznaje się, że etiologia niemal każdego urazu mięśniowo-szkieletowego (a także wielu problemów neurologicznych i ogólnozdrowotnych) leży co najmniej w jednej z sześciu konkretnych zmian patologicznych w tkance łącznej organizmu (Typaldos, 2002).

W Modelu Odkształceń Powięziowych zakłada się, że w wyniku urazu dochodzi do zmiany kształtu powięzi, co prowadzi do jej deformacji. Zmiana formy tkanki łącznej jest pierwotną przyczyną bólu i utraty funkcji. Typaldos poprzez swoje badania i doświadczenie kliniczne w pracy z pacjentem, wyróżnił cztery rodzaje struktur powięzi, oraz sześć odkształceń związanych z nimi.

Struktura pasmowa – Pasmo Spustowe, Odkształcenie Ciągłości
Struktura pofałdowana – Odkształcenie Złożeniowe
Struktura gładka – Przepuklinowy Punkt Spustowy, Fiksacja Tektoniczna
Struktura cylindryczna – Odkształcenie Cylindryczne

Pasmo Spustowe (Triggerband – TB)

Tkanka powięziowa zbudowana z równolegle ułożonych włókien kolagenowych jest strukturą pasmową powięzi. W wyniku urazu ulega rozwarstwieniu, skręceniu, pomarszczeniu lub zerwaniu włókienek. W wyniku wykonywania funkcji w życiu codziennym, przy których pasma tkanki łącznej ulegają rozciąganiu i kurczeniu, rozwarstwienie ulega powiększeniu.

Typaldos przyrównuje pasmo spustowe do torebki z zamkiem błyskawicznym typu Ziploc®. Otwarta torebka, w momencie pociągnięcia za dwa końce, poszerzy swoje otwarcie, aż do końca torebki. Na końcu i początku torebki znajdują się poprzeczne sklejenia, które zablokują dalsze otwieranie materiału. W organizmie ludzkim odpowiednikami poprzecznych sklejeń są struktury, takie jak: więzadła, kości, troczki, ścięgna i inne warstwy powięzi.

Struktura przestrzenna prawidłowo ukształtowanych pasm powięzi jest podłużna. Włókna przylegają do siebie równolegle, wzmocnione są mostkami poprzecznymi, utrzymującymi pęczki w zbitym i elastycznym szyku. Pasma powięziowe mają za zadanie ochraniać, przed siłami rozciągającymi i działającymi prostopadle, na różne okolice ciała.

Wytrzymałość pasm powięziowych jest bardzo duża w tych kierunkach. Do uszkodzeń dochodzi w wyniku zadziałania siły ścinającej często z komponentą skrętną. W stanie ostrym dochodzi do rozwarstwienia, skręceń włókien i ich pomarszczenia, co doprowadza do skrócenia pasma. W stanach przewlekłych dołączają się dodatkowo zrosty (inaczej zwane adhezjami), pomiędzy nieprawidłowo ułożonymi pęczkami.

Organizm rozpoznaje odkształcenie TB jako ranę. Jest w stanie wyleczyć się sam, jednakże efekt końcowy leczenia odbiegać może od formy pierwotnej. Do celów naprawczych wykorzystuje fibroblasty, które wytwarzają nowe włókna kolagenowe. Jednakże fibroblasty wytwarzają włókna w zbyt szybkim tempie, co skutkuje mniejszą dokładnością i w większości przypadków, doprowadza do przyłączenie mostków poprzecznych z inną strukturą powięzi. W wyniku takiego połączenia dochodzi do zrostów, które spowodują zmniejszenie elastyczności powięzi, stworzą jakby opaskę zaciskową i zaburzą przepływ płynów. W organizmie ludzkim połączone ze sobą powinny być, tylko te struktury, które ruszają się ze sobą jako jedna funkcjonalna całość. Typaldos w modelu FDM (ang. Fascial Distortion Model, Model Odkształceń Powięzi) wyróżnia sześć różnych form TB: skręcenie, zgniot, węzeł, groszek, ziarno soli, fale.

Przepuklinowy Punkt Spustowy (HTP: Herniated Triggerpoint)

Rolą powięzi w organizmie są między innymi: oddzielanie, otaczanie i wypełnianie pustych przestrzeni. W głębi ciała występuje duże ciśnienie, które wypiera tkanki. W warunkach fizjologicznych, jeżeli dojdzie do rozdzielenia się tkanek, (które nie są ze sobą funkcjonalnie połączone– np. różne struktury powięzi) napór ciśnienia z wewnątrz, wybrzuszy warstwę tkanki znajdującą się poniżej. W momencie powrotu tkanek może dojść do uwięźnięcia przepukliny.

Przyczyną powstania tego rodzaju HTP jest odkształcenie płaszczyzny powięzi przez TB (Typaldos, 1994). Powstałe rozejście włókien wraz z akompaniamentem napierającego ciśnienia, doprowadzi do wypuklenia się warstwy powięzi, znajdującej się poniżej rozwarstwienia.

Pasmowa przepuklina punktu spustowego

Nie pasmowa przepuklina punktu spustowego

Występuje wybrzuszenie powięzi gładkiej. Ten rodzaj tkanki łącznej, odpowiada za nawilżenie tkanek i stawów tak, by poszczególne warstwy mogły ślizgać się między sobą. Powięź gładka występuje w stawach, otacza również trzewia- otrzewna, opłucna, osierdzie.

Ta forma odkształcenia powstaje, w momencie wytworzenia dużego ciśnienia w głębszych rejonach ciała np.: podczas kaszlu, kichnięcia, dźwignięcia dużego ciężaru lub złej postawy ciała (wpływa na dysbalans napięciowy pomiędzy mięśniami). HTP pozostaje w stanie permanentnym do momentu usunięcia. To oznacza, że organizm nie jest w stanie sam poradzić sobie z problemem. Typaldos wyróżnił w książce trzy najczęściej spotykane HTP: Nadobojczykową (SCHTP: Schoulder Herniated Triggerpoint), tzw. Dziesiątkę („Bull’s eye”), oraz Brzuszną.

SCHTP znajduje się pomiędzy obojczykiem a brzegiem górnym łopatki, oraz pomiędzy kręgosłupem (blisko C7 lub TH1) a obojczykiem i wyrostkiem barkowym. Typaldos opisuje, że miejsce jej występowania, może być wszędzie w tym rejonie.

HTP występujące na pośladku, zwana jest „dziesiątką” i może być umiejscowiona, w kilku miejscach otaczających mięsień gruszkowaty. Przepukliny mogą występować nad i pod mięśniem, od brzegu kości krzyżowej do okolicy krętarza większego kości udowej. Typaldos zwraca również uwagę, że to odkształcenie jest przyczyną bólów występujących w dolnym odcinku kręgosłupa.

Przepukliny brzuszne występują w okolicach:

Górny prawy kwadrant w okolicy pęcherzyka żółciowego (powiązana z dolegliwością kolki żółciowej)
Lewy górny kwadrant w okolicy nadbrzusznej (powiązane z zapaleniem trzustki).
Punkt Mc’Burney-a (powiązana z zapaleniem wyrostka robaczkowego)
Obszar miednicy (powiązany z bólami miednicy)

Przepuklina Grynfeltt-Lesshaft występująca w odcinku lędźwiowym. Powstaje pod dwunastym żebrem, pomiędzy mięśniami czworobocznym lędźwi i skośnym wewnętrznym brzucha. Jej objawy często są mylone z kolkami nerkowymi.

Przepuklina mała (Petit) występująca w trójkącie lędźwiowym dolnym. Umiejscowiona jest od dołu przy grzebieniu biodrowym, bocznie przy mięśniu skośnym zewnętrznym a przyśrodkowo koło mięśnia najszerszego grzbietu.

Przepukliny również mogą występować w miejscach wyjść nerwów czaszkowych. Znaną przepukliną jest występująca przy wyjściu nerwu podbloczkowego, w przyśrodkowo górnym kwadrancie oczodołu.

Odkształcenie Ciągłości (CD: Continuum Distortion)

W założeniach FDM (Model Odkształceń Powięziowych) więzadło, ścięgno i kość są tą samą formą powięzi pochodzącą ze struktury pasmowej. Więzadła, ścięgna, kości wywodzą się z jednego listka zarodkowego– mezodermy. Wszystkie te struktury, różnią się tylko i wyłącznie stężeniem makro i mikroelementów w swojej budowie. Typaldos opisuje pasma powięziowe jako ciągłość przechodząca z jednej formy w drugą. Dla zobrazowania teorii posłużę się przykładem. Przyczep początkowy mięśnia, czyli ścięgno początkowe, przechodzi w śródmięsną, omięsną i namięsną. Każda z tych form powięzi otacza poszczególne składowe mięśnia, począwszy od pojedynczych włókien, poprzez całe pęczki, a skończywszy na fragmencie otaczającym cały mięsień.

Śródmięsna, omięsna i namięsna, w taki sam sposób przechodząc i łącząc się, tworzą ścięgno końcowe. Ścięgno przechodzi w okostną, a okostna wnika w kość stając się jej częścią. W rejonie stawów okostna przechodzi w więzadło, które ochrania staw. Forma strukturalna więzadła jest tak skonfigurowana, że jest ona tworem elastycznym, a zarazem wytrzymałym, umożliwiającym ochronę stawów. Więzadła dzięki swej elastyczności pozwalają (wraz ze stawami) na zmiany położenia, dalszej części strukturalnej ciągłości-kości. Kość różni się od budowy więzadła i ścięgna większą ilością wapnia i fosforu, oraz innymi formami kolagenu. Te makroelementy decydują o zmianie formy z elastycznej w bardziej stałą. Identyczna sytuacja tyczy się ścięgna.

W CD miejscem w którym, dochodzi do zaburzenia funkcji, jest strefa przejściowa więzadła/ścięgna w okostną. To miejsce nazywa się strefą przejściową. Strefa przejściowa jest bardzo wytrzymała. Dzięki zdolności do zmiany swojej konfiguracji, do typu więzadłowego lub kostnego, nie pozwala na rozerwanie strukturalne danego miejsca.

Różnica pomiędzy dwoma konfiguracjami wynika, ze zmiany stężenia jonów wapnia. W więzadłowej konfiguracji jony wapnia są przesunięte w okostną. W kostnej konfiguracji jony wapnia przesuwają się w strefę przejściową. W ciągu doby, dochodzi do zmian w strefie przejściowej w konfiguracje więzadłową, lub kostną bardzo często. Jest to związane z aktywnością fizyczną lub jej brakiem. W wyniku aktywności strefa przejściowa przybiera konfigurację bardziej więzadłową, ponieważ występują siły oddziałujące w przeróżnych kierunkach. Więzadła/ ścięgna muszą zachować swoją elastyczność, tak aby móc stabilizować bardziej trwałe elementy kostne.

W momencie braku ruchu, albo ruchu tylko i wyłącznie pod postacią zadziałania siły jednokierunkowej, dochodzi do przesunięcia jonów wapnia w strefę przejściową. Obydwa warianty są fizjologiczne i jak najbardziej prawidłowe. Problem rozpoczyna się w momencie, kiedy w strefie przejściowej, jedna część więzadła/ścięgna pozostanie w konfiguracji więzadłowej, a druga przesunie się w konfiguracje kostną, lub na odwrót. Jest to wynik, zadziałania dwóch różnych sił na więzadło/ścięgno, gdzie na jedną część więzadła zadziałała siła jednokierunkowa, a na drugą wielokierunkowa. Wtedy pojawia się ból, wraz z ograniczeniem ruchomości. CD, może przybrać dwa rodzaje.

Przy pierwszym i zdecydowanie częstszym wariancie, dochodzi do zablokowania konfiguracji kostnej, co nazywa się odkształceniem ciągłości– wyciągniętym (eCD: everted Continuum Distortion). Przy drugim, dochodzi do zablokowania konfiguracji więzadłowej, w wyniku czego powstaje odkształcenie ciągłości– wciągniętym (iCD: inverted Continuum Distortion).

Odkształcenie Złożeniowe (FD: Folding Distortion)

Problemy w obrębie stawów, przegród międzymięśniowych oraz błon międzykostnych, wynikają z utraty możliwości prawidłowej ruchomości powięzi o strukturze pofałdowanej. Powięź ta odpowiada za ochronę głownie okolic stawów, przed nadmiernymi siłami trakcji i kompresji. Model odkształcenia powięzi (FDM) zakłada, iż powięź pofałdowana ma budowę podobną do jednej z części akordeonu– miecha.

W warunkach prawidłowych podczas pracy stawu, powięź pofałdowana jak miech zostaje rozwijana i zwija się z powrotem. Taka praca stabilizuje staw i odciąża torebkę stawową. Dzięki takiemu mechanizmowi, dochodzi do prawidłowego wytwarzania mazi stawowej, oraz rozprowadzania płynów umożliwiających ślizganie struktur powięzi głębokiej między sobą. Odkształcenie pojawia się w momencie, kiedy dojdzie do nadmiernego rozciągnięcia lub kompresji, z jednoczesnym mechanizmem rotacyjnym. W wyniku czego, poskręcane fałdy powięziowe nie ułożą się w prawidłowej konfiguracji podczas zwijania lub rozwijania.

W modelu występują dwa podtypy dla FD:

Odkształcenie rozłożenia (uFD: Unfolding)

Jest związane z mechanizmem rozciągającym. Występuje w momencie nadmiernego rozciągnięcia powięzi otaczającej powierzchnie stawowe, wraz z rotacją. Typaldos opisuje mechanizm urazu na przykładzie incydentu, który występuje podczas spaceru z psem. Zwierzę gwałtownie pociąga za smycz i doprowadza do uszkodzenia w obrębie stawu.

Odkształcenie złożenia (rFD: Refolding)

Jest związane z mechanizmem zgniatającym. W wyniku zbyt dużej kompresji wraz z rotacją, dochodzi do zakleszczenia powięzi i utraty zdolności do prawidłowego rozwinięcia. Twórca FDM opisuje przebieg urazu na przykładzie upadku na wyprostowaną rękę. Podczas tego incydentu następuje przeniesienie siły w głąb powierzchni stawowych i nadmierną kompresję, która doprowadza do odkształcenia.

Odkształcenie Cylindryczne (CyD: Cylinder Distortion)

Powięź powierzchowna, strukturalnie zbudowana jest z włókien układających się w formie zwojów ułożonych spiralnie. Jest to najbardziej zewnętrznie leżąca warstwa powięziowa, tworząca powłokę wspólną. Jej funkcją jest ochrona tkanek miękkich, pęczków naczyniowo-nerwowych, oraz narządów wewnętrznych przed działaniem sił trakcyjnych i kompresyjnych. W tej warstwie powięzi przebiegają naczynia krwionośne, limfatyczne i nerwowe. Zwoje w warunkach prawidłowych układają się w spirale i mają możliwość poruszania się między sobą w sposób niezależny, dzięki czemu zachowują swoją elastyczność, oraz są bardzo wytrzymałe.

Jednym z mechanizmów wywołujących odkształcenie jest oddziaływanie siły trakcyjnej lub kompresyjnej, z równoczesnym zadziałaniem siły rotacyjnej. Takie połączenie sił, doprowadzi do patologicznego ułożenia włókien kolagenowych względem siebie. Przy sile trakcyjnej z komponentą skrętną, dochodzi do rozejścia się zwojów, a splątanie następuj w momencie powrotu struktury do pozycji wyjściowej. Przy sile kompresyjnej i skręcie, zwoje nałożą się na siebie, co doprowadzi do ich sklejenia i splątania.

Taki mechanizm bardzo często występuje przy noszeniu obcisłych rzeczy, bandaży, zegarków, temblaków, gipsu, ortez. Wywołanie kompresji na tkanki przez wyżej wymienione zaopatrzenie, wraz z nieodpowiednim ruchem lub sumą ruchów powtarzających się, może doprowadzić do odkształcenia. Inną możliwością powstania odkształcenia, są źle lub zbyt długo wykonywane masaże. CyD, może powstać wtórnie do TB. Wówczas dochodzi do adhezji struktury pasmowej z powięzią leżącą powyżej o strukturze zwojów. Wykonywanie ruchów doprowadzi do splątania zwojów w warstwie powierzchownej. W związku z tym, iż w tej warstwie powięzi przebiegają pęczki naczyniowo-nerwowe objawami patologicznymi będą problemy typu neurologicznego, termoregulacyjnego oraz metabolicznego.

Fiksacja Tektoniczna (TF: Tectonic Fixation)

Powięź gładka wyścielająca stawy i jamy ciała, traci zdolność do ślizgu, w wyniku zgęstnienia i braku świeżej mazi. Jest to problem związany z brakiem ruchomości w połączeniach stawowych, tkankowych oraz wisceralnych. Bez ruchu nie ma wytwarzania mazi. Bez mazi nie ma ślizgu. Bez ślizgu następuje tarcie i sklejenie, w efekcie czego dochodzi do braku ruchu.

TF może powstać i często powstaje jako konsekwencja innych odkształceń powięziowych. W takim przypadku mamy problem błędnego koła, którego głównym winowajcą w początkowym okresie jest ból. Osoba nie wykonuje czynności ruchowych, ponieważ występuje u niej dyskomfort, co przekłada się na ograniczenie wytwarzania mazi i zgęstnieniu jej pozostałości.

Typaldos opisuje zjawisko powstawania tego zniekształcenia na podstawie dwóch magnesów. Powięzi zachowują się jak magnesy, które wzajemnie się przyciągają. Maź znajdująca się pomiędzy nimi, zaburza zdolności sił wytwarzanych przez tkanki łączne. Doprowadza do odwrotnej reakcji, dzięki czemu wektory tych sił stają się przeciwne co do kierunku. W wyniku tej reakcji powierzchnie mogą poruszać (ślizgać) się między sobą. W momencie utraty mazi, powięzi (kość z torebką stawową, części torebki stawowej) zlepiają się i zanika zdolność ślizgowa. Dochodzi do utraty ruchomości, czego następstwem w obrębie stawów jest obkurczenia się torebki stawowej.

Typowe dla tego odkształcenia jest występowanie powszechnego wzorca torebkowego, pojęcia znanego z typowej ortopedycznej terapii manualnej. W obszarze wisceralnym, zlepienie powięzi doprowadzi do zaburzenia ruchomości między narządami wewnętrznymi. TF jest bezbolesnym odkształceniem wtórnym. Ważnym jest zaznaczenie, że do powstania tego odkształcenia doprowadzają stany unieruchomienia po zabiegach oraz wykorzystywanie zaopatrzenia ortopedycznego typu: gips, szyna, temblak itp.

Poznaj wszystkie nasze specjalizacje

Fizjoterapia

W swojej pracy bazujemy na wiedzy zdobytej podczas licznych szkoleń oraz doświadczeniu w pracy z pacjentami ortopedycznymi i neurologicznymi. Wykorzystujemy metody klasycznej terapii manualnej, FDM, punkty spustowe, manipulacji powięzi, neuromobilizacjami, a także technikami wisceralnymi, technikami energizacji mięśni. Dzięki stosowanym technikom zwalczamy ból i odzyskujemy prawidłowy zakres ruchomości w stawach oraz narządach. Podczas terapii funkcjonalnej, wzmacniamy osłabione mięśnie i reedukujemy prawidłowy wzorzec ruchu.

Terapia manualna

Polega na dokładnej diagnostyce, analizie zaburzeń w narządzie ruchu, dobraniu i wykonaniu odpowiednich technik leczniczych. Terapeuta musi znać bardzo dobrze anatomię i fizjologię, gdyż techniki wykonywane są ręcznie przez terapeutę. Głównym założeniem terapii manualnej jest odzyskanie prawidłowego napięcia mięśni, otaczającej ich powięzi oraz ruchomości stawów. Dzięki terapii manualnej fizjoterapeuta zwalcza ból i odzyskuje ograniczony zakres ruchu. Terapeuta jest w stanie, dzięki manualnej pracy, wyleczyć odwracalne zaburzenia czynnościowe narządu ruchu. W terapii wykorzystuje się pracę na powięzi, mięśniach, kościach, stawach, więzadłach, odruchach neurofizjologicznych. Terapia manualna jest całkowicie bezpieczna, jeżeli jest prowadzona przez wykwalifikowanego terapeutę.

Doradztwo żywieniowe

Ustalam jadłospisy zgodne z zasadami biochemii. W swoich planach żywieniowych dbam oto, aby organizm dostał wszystkich odpowiednich składników odżywczych do prawidłowego funkcjonowania. Ilość produktów spożywczych jest odpowiednio dobrana do rodzaju choroby, aktywności fizycznej człowieka. Każdy nadmiar, jak i nie dobór składników odżywczych doprowadza do wadliwego funkcjonowania, które objawia się brakiem energii, zmęczeniem a w zaawansowanym stadium-chorobami. Uważam, iż racjonalne wyżywienie jest, wtedy kiedy organizm nie marnuje niepotrzebnie energii, a wykorzystuje ją na prawidłowe funkcjonowanie mózgu, narządów oraz aparatu ruchu. Przejawia się to dobrym samopoczuciem, brakiem chorób lub ich ustępowaniem, chęciami w podejmowaniu wysiłku fizycznego i umysłowego.

Terapia funkcjonalna

Głównym celem terapii funkcjonalnej jest odbudowanie prawidłowego wzorca ruchowego, który został zaburzony przez proces choroby lub rekonwalescencji po urazie. Ten rodzaj terapii bazuje na ćwiczeniach, które mają za zadanie odbudowanie siły i motoryki. Te aspekty są potrzebne, by pacjent mógł prawidłowo wykonywać czynności w sposób bezbolesny oraz zapobiegają w nawróceniu się urazu. Podczas terapii pacjent wraz z terapeutą określa cele, jakie chce osiągnąć. Terapeuta ocenia postawę ciała, dane aktualnie możliwości siłowe i motoryczne pacjenta i dobiera tak plan ćwiczeń, żeby prawidłowo stymulować organizm do odzyskania prawidłowej funkcji. Ćwiczenia, jakie są wykonywane podczas spotkania, są zupełnie inne niż można spotkać na siłowniach, klubach fitness. Wykorzystują grupy mięśni pracujących w tzw. łańcuchach, dzięki czemu możemy wykonywać ruchy złożone. Dzięki temu ruch funkcjonalny odbywa się nie w jednej a kilku płaszczyznach naraz, tak jak to odbywa się w czynnościach codziennych. Jest to terapia indywidualna, która nie ma możliwości być skutecznie przeprowadzona w kilku osobowych grupach.

Fascial Distortion Model

Jest to metoda, która została opracowana przez amerykańskiego Osteopatę i Ortopedę Stephen’a Typaldosa na początku lat 90. Typaldos nie mógł pomoc wszystkim pacjentom technikami leczniczymi oferowanymi przez osteopatie oraz lekami używanymi do leczenia przez lekarzy. Chęć niesienia skutecznej pomocy wywarła na nim presje odnalezienia skutecznych technik leczniczych. Przy dogłębnej analizie anatomii i fizjologii oraz badaniach na zwłokach, doszedł do wniosku, iż za problemy bólowe, neurologiczne i ograniczenia zakresu ruchu odpowiadają odkształcenia tkanki łącznej. Przez swoją praktykę odkrył on sześć zmian konfiguracji tkanki łącznej oraz wypracował odpowiednie techniki korygujące. Jest to bardzo skuteczna metoda lecznicza, która daje natychmiastowe, mierzalne i obiektywne efekty zwalczające dolegliwości bólowe oraz odzyskujące zakres ruchu. Stosuje się ją w urazach ostrych, przewlekłych oraz problemach neurologicznych. Jeżeli odczuwasz ból ciągnący, palący, tępy, rozpierający, kłujący, tępy głęboko w stawie lub w mięśniach, rozlany przy kościach, odczucia drętwienia, mrowienia, nie swoich części ciała to terapia metodą FDM jest wskazana.

Terapia punktów spustowych

Punkty spustowe powstają w mięśniach, ścięgnach oraz powięzi. Powstają po urazach, przeciążeniach oraz przy wadliwej postawie ciała. Charakteryzują się bólem podczas pracy mięśnia, bólem miejscowym na dotyk oraz bólem rzutowanym w odległe miejsca od mięśnia, w którym występują. Punktów spustowych mamy dwa rodzaje. Punkty aktywne oraz punkty utajone. Punkty aktywne są to punkty bolesne, które pacjent jest sam zdiagnozować poprzez dotyk, podczas skurczu mięśnia, a nawet w mięśniu znajdującym się w spoczynku. Punkty utajone to takie, o których pacjenci nie zdają sobie sprawy o ich istnieniu, ponieważ nie są one bolesne podczas wykonywania ruchów. Bolesne są tylko podczas badania dotykiem. Mogą zamieniać się w punkty aktywne i na odwrót. Punkty spustowe doprowadzają do osłabienia mięśnia, zaburzenia koordynacji ruchowej, skrócenia jego prawidłowej długości. Bardzo często są powodem bólów głowy, miesiączkowych, mięśniowych, mdłości oraz nadmiernej potliwości, gęsiej skórki, mrowienia. Fizjoterapeuta podczas terapii używa specjalistycznych technik do dezaktywacji punktu spustowego oraz rozciągnięcia mięśnia. Tak, aby on mógł odzyskać prawidłową długość, lepsze zaopatrzenie w składniki odżywcze oraz tlen i usunięcie odpadów przemiany materii. Dzięki temu pacjent jest w stanie pozbyć się bólu i odzyskać prawidłową długość mięśnia.

Terapia energizacji mięśni

Techniki powstały w połowie XX wieku w Ameryce. Twórcą metody jest amerykański osteopata Fred L. Mitchell senior. Jest to manualna praktyka medyczna, która bazuje na zasadach fizjologii, dzięki której terapeuta jest w stanie rozluźnić nadmiernie skrócone i napięte mięśnie. Fizjoterapeuta wykorzystuje aktywne napięcia oraz rozciągnięcia mięśni w celu ich rozluźnienia. Następnie rozciąga mięśnie, odzyskując ich prawidłową długość. Techniki energizacji mięśni mają zastosowanie przy ograniczeniu zakresu ruchu w stawie, rozciągnięciu i rozluźnieniu mięśni i powięzi, miejscowemu przekrwieniu, wyrównaniu połączenia nerwowo-mięśniowego zbyt skróconego mięśnia. Jest to terapia bezbolesna.

Neuromobilizacje

Są to techniki, które mają za zadanie odzyskać prawidłową ruchomość struktur nerwowych względem otaczających ich tkanek oraz struktur składających się na budowę nerwu. Urazy doprowadzają do powstania krwiaków, obrzęków, stanów zapalnych, które ograniczają zdolność do prawidłowego ruchu struktur nerwowych. Poprzez uraz, tkanka nerwowa ulega rozciągnięciu lub kompresji, co na bazie odruchowej prowadzi do napięcia mięśni, które również wpływają na ograniczenie ruchomości struktur nerwowych. W wyniku chorób może dojść do przeniesienia stanu zapalnego na nerw, co doprowadza do jego wadliwego funkcjonowania. Techniki są ukierunkowane na odzyskanie ślizgu, prawidłowej plastyczności tkanki nerwowej, dostarczenia do niej krwi tętniczej, która doprowadzi składniki odżywcze oraz usunięciu szkodliwych produktów przemiany materii wraz z odpływem krwi żylnej. Terapeuta wykorzystuje bezbolesne techniki naprzemiennych ruchów kończyn, które mają za zadanie umożliwić ślizg tkanki nerwowej lub jej rozciągnięcie.

Terapia wisceralna

Jest to jedna z trzech filarów osteopatycznego leczenia. Pod koniec XX wieku została bardzo rozwinięta dzięki Jane Pierre Barral i Pierre Merrcel. Rozwinęli oni techniki lecznicze, które mają za zadanie odzyskać przez narządy wewnętrzne prawidłowego ukrwienia, odpływu żylnego, poprawy sprawności układu limfatycznego oraz nerwowego. Te cztery drogi życia są odpowiedzialne za prawidłowe funkcjonowanie całego organizmu. Bardzo duży wpływa na prawidłowe funkcjonowanie układu trzewnego ma dieta. Jednakże jeżeli dochodzi do ograniczenia prawidłowej ruchomości narządów względem siebie, może dojść do problemów bólowych w okolicach brzucha, kręgosłupa, stawów biodrowych, miednicy, symptomów rwy kulszowej. Zaburzenia prawidłowej funkcji trzewi mogą doprowadzić do refluksu żołądkowo-przełykowego, ostrych i chronicznych zaparć, biegunek, zespołu jelita wrażliwego, wzdęć, zaburzenia wchłaniania, zaburzenia oskrzeli, astmy oskrzelowej, chroniczne zapalenia pęcherza. Techniki wykonywane przez terapeutę mają za zadanie odzyskać prawidłową ruchomość trzewi i rozluźnienie otaczających ich powięzi. Te działania są ukierunkowane na stworzenie warunków do szybszej regeneracji.

FIZJOTERAPIA: UMÓW SIĘ NA KONSULTACJE

Umów się na konsultacje z naszym fizjoterapeutą!

Konsutlacje

FDM – Model Odkształceń Powięzi