Różnica pomiędzy dwoma konfiguracjami wynika, ze zmiany stężenia jonów wapnia. W więzadłowej konfiguracji jony wapnia są przesunięte w okostną. W kostnej konfiguracji jony wapnia przesuwają się w strefę przejściową. W ciągu doby, dochodzi do zmian w strefie przejściowej w konfiguracje więzadłową, lub kostną bardzo często. Jest to związane z aktywnością fizyczną lub jej brakiem. W wyniku aktywności strefa przejściowa przybiera konfigurację bardziej więzadłową, ponieważ występują siły oddziałujące w przeróżnych kierunkach. Więzadła/ ścięgna muszą zachować swoją elastyczność, tak aby móc stabilizować bardziej trwałe elementy kostne.
W momencie braku ruchu, albo ruchu tylko i wyłącznie pod postacią zadziałania siły jednokierunkowej, dochodzi do przesunięcia jonów wapnia w strefę przejściową. Obydwa warianty są fizjologiczne i jak najbardziej prawidłowe. Problem rozpoczyna się w momencie, kiedy w strefie przejściowej, jedna część więzadła/ścięgna pozostanie w konfiguracji więzadłowej, a druga przesunie się w konfiguracje kostną, lub na odwrót. Jest to wynik, zadziałania dwóch różnych sił na więzadło/ścięgno, gdzie na jedną część więzadła zadziałała siła jednokierunkowa, a na drugą wielokierunkowa. Wtedy pojawia się ból, wraz z ograniczeniem ruchomości. CD, może przybrać dwa rodzaje.
Przy pierwszym i zdecydowanie częstszym wariancie, dochodzi do zablokowania konfiguracji kostnej, co nazywa się odkształceniem ciągłości– wyciągniętym (eCD: everted Continuum Distortion). Przy drugim, dochodzi do zablokowania konfiguracji więzadłowej, w wyniku czego powstaje odkształcenie ciągłości– wciągniętym (iCD: inverted Continuum Distortion).